Nieuws archief 2009

Op het strand van Vlieland struikelde ik over een lange zin, die heel duidelijk in het zand was uitgestanst. Toen ik uitgelezen was, begon de tekst opnieuw en opnieuw.

Er stond:

Volg nu voor heel even woorden langs de waterlijn

Laat hier je grootste zorg slechts natte voeten zijn

Poetisch en verrassend. Nader onderzoek leerde dat een commercieel bedrijf deze tekst als profiel onder zijn banden had aangebracht. Bij iedere omwenteling van de rechterbanden stempelde de wagen deze poezie op het strand. De linkerband vermeldde dat ze ook tours rond het eiland verzorgden.

Ik vind het een briljante vorm van reclame. En die gevoeligheid voor poezie verraste me en nam me nog meer voor het eiland, en zijn ondernemers, in.  

Ze maakten meer indruk dan al die staatshoofden bij de herdenking van de Mauerfall: De kleine reuzin en haar oom, de reus van Berlijn.  En dat kwam niet alleen door hun postuur, de Franse Compagnie Royal de Luxe had ze meer dan levensgroot gemaakt en schoenmaat 200 gegeven. De een begon bij het Rote Rathaus, de ander dook op uit Spree. In drie dagen tijd wandelden ze door het hart van Berlijn naar elkaar toe. De oom en zijn nichtje. Onderweg vertelden ze de toeschouwers verhalen en sprookjes over langdurige scheiding en elkaar dan eindelijk weerzien. Hun verhalen gingen over emoties en herinneringen, niet over wie er gelijk had, zoals Sarkozy en Clinton vertelden.  Bij de Brandenburger Tor sloten de grote en de kleine reus elkaar tenslotte in de armen. Eindelijk. Er waren nog nooit zoveel Berlijners de straat op gegaan sinds de val van de Muur.

... Dat is althans de conclusie die Justin Crombeen trekt uit het interview dat hij met mij hield.

Justin is student en Informatie Management aan de Hogeschool van Amsterdam en ondervroeg mij over het vak. Lees het hele interview hier

Gisteren zag ik een vrouw ongegeneerd huilen op straat. Ze was ergens in de zestig, haar linkerarm zat in een blauwe draagband, maar dat was niet de reden voor haar verdriet, denk ik. Naast haar liep een lange man die zich heel ongemakkelijk voelde. Hij keek schichtig om zich heen en hield haar met zijn lange benen maar nauwelijks bij. In zijn rode spijkerbroek, blauwe overhemd en zijn grijze haar leek hij een gepensioneerde consultant, die liever op de golfbaan zou staan dan hier in de Utrechtsestraat, naast een ongegeneerd huilende vrouw te lopen. Wat moest hij doen?  

Zij stak over, hij aarzelde. Hij stapte de stoep van de bakkerij op, zij liep door, langs mij heen. Er rolden ronde druppels over haar wang, ze snikte hardop, het was een verdriet dat nooit meer zou slijten. De man stond met een been binnen in de winkel en keek haar na. Zij ging verder. Toen ik langs de man de winkel binnen wilde gaan, draaide hij zich om en riep hardop: ‘een een halfje bruin!’ Een dertig moest hij betalen. ´Wat duur!´ zei hij. Even leek hij de wereld weer onder controle te hebben. Maar toen hij weer buiten stond, het brood onder zijn arm, de vrouw uit het zicht verdwenen, moet hij zich verslagen hebben gevoeld. Verslagen door het leven waar hij te lang niet aan deelgenomen had. 

Na een week waarin mijn oren dan weer dicht, dan weer open gingen, is de sensatie groot. Met dank aan de doktersassistente loop ik als een jonge pup blij en nieuwsgierig over straat. Wat hoor ik veel! En wat me vooral opvalt; wat ruist alles! Ik kijk steeds omhoog naar de bomen, maar de blaadjes hangen stil. Het ruisen is het bijgeluid van rollende autobanden, slingerende fietsers en de haastige voetstap van voorbijgangers. De wereld dringt zich ongehinderd aan me op. Maar nog geen tien minuten later zijn alle hekken weer dicht. Ook ik hoor het ruisen niet meer. Dan raak ik afgeleid door mijn telefoon die, heel zacht onderin mijn tas om mijn aandacht bedelt. Ik hoor weer zoals het hoort.

Roze Zaterdag in Den Haag. Het was druk, het weer was goed en aan het eind van de middag werd de sfeer lekker los. Toen ik me omdraaide zag ik opeens een vrouw vlak achter me. Ze stond met gevouwen handen en krampachtig opgetrokken schouders voor zich uit te prevelen. De menigte was blij dat ze zichzelf kon zijn en zij ging daar, met alles wat ze in zich had, tegen in.

Bijna twintig jaar staat er al geen muur meer in Berlijn. De stad ruimt op, de stad vergeet, Berlijn heeft geen geduld voor het verleden.

Lees hier verder

Een heel mooie foto van de lucht die ik elke dag vanuit mijn raam zie. Zelden neem ik de tijd om lang te blijven kijken. Nu wel!

Hij is van Fedor de Lange

Jaren geleden had ik een plan om bushaltes te gaan fotograferen. Op de Veluwe zag ik een hele mooie oude, half verweerde scheef gezakte kubus staan. Het prikkelde mijn verbeelding zoals ze daar in al haar eenzaamheid en verlatenheid langs de weg stond In gedachten zag ik er kinderen uitstappen voor hun zomerkamp, en gezinnen op weg naar de camping.

Het is er nooit van gekomen, de volgende dag vonden andere dingen zichzelf weer veel belangrijker.

Een tijdje geleden viel mijn oog op een tweedehands boekenmarkt op het boek Hollandse Haltes. Vol met foto's van bushaltes en daarbij beschouwingen van Martin Bril. Hij was net een paar dagen dood toen het boek mij vond, want zo voelde het.

Dat was dubbel toeval. Ik las zijn columns onregelmatig, was niet zo’n zelfverklaarde fan als zoveel anderen de afgelopen weken bleken, maar soms zat er wat moois tussen. Zoals dit:

Zoeken heeft dus

nauwelijks zin, maar

vinden wel

De kunst is zo te leven

Dat het je overkomt

die klaarheid af en toe

En nu blijken we dus het gevoel voor bushaltes te delen:  

'Vertrekken en thuiskomen, dat is de essentie van de bushalte, en daarin ligt het drama. Je moet er oog voor hebben, en verbeeldingskracht – maar dan heb je ook wat.'