Nieuws archief 2007

Haar Belle van Zuylen lezing in Utrecht was niet zo verrassend als ik had gehoopt.
De leukste scene was er een die niet in haar tekst stond, en ging over haar matras waar ze vroeger boeken onder verstopte. "Op een dag kwam mijn moeder binnen en zag dat ik dichter bij het plafond sliep dan bij de vloer."
Daar sprankelde even haar humor en oorspronkelijkheid  door de regels van de strak geregisseerde lezing heen.

En wanneer vertelt iemand nou eens aan Michael Zeeman dat het bij een interview niet om hem draait, maar om de gast? Hij krijgt het voor elkaar om met zijn rug naar het publiek te gaan zitten en zijn eindeloze vragen onverstaanbaar voor zich uit te mompelen. Ergelijk!

Ze was goed op dreef in Paradiso begin deze maand, Sarah Bettens.
De foto van Erica is zo mogelijk nog beter!

Een week lang staan de kinderen nu zelf in de schijnwerpers. Neem een kijkje op: http://www.weekvandejeugdzorg.nl/

En natuurlijk is Sara Kroos een fijne ambassadeur: "Jeugdzorg kinderen en jongeren kunnen wél goede hulp gebruiken, maar géén vooroordelen. Zij hebben recht op een nieuwe kans én een toekomst.

Ik weet waarover ik praat. Want ik heb zelf in de Jeugdzorg gezeten en gemerkt hoe belangrijk

het hebben van perspectief is!"

Die van ons wil trouwens paardenverzorgster worden. Ik dacht zelf meer aan dierenarts ;-)  

Een ode voor het centraal station in Rotterdam.
Midden in een grote bouwput staat het gebouw er nu al verloren bij. Iedereen loopt eromheen en lijkt het nu al bijna vergeten.
Maar niet iedereen. Dat laatste beetje aandacht geeft de herinnering straks extra glans.

In elke organisatie heersen geschreven en ongeschreven regels. Wie ambitieus is en de top wil bereiken moet die regels kennen en ze bewust toepassen. Vooral vrouwen lopen nogal eens stuk op de ongeschreven do’s en don’ts die bepalen wie promotie krijgt en wie niet.

Het boek Stratego voor Vrouwen leert hen de fijne kneepjes van het politieke spel om de macht op de bedrijfsvloer.

Lees hier het artikel

Miranda July is kunstenaar, filmmaker en schrijver. In alles wat ze maakt lukt het haar van doodgewone, dagelijkse details bijzondere objecten te maken.
Ze schreef een boek; No one belongs here more than you. Ze maakte een film: Me and You and Everyone we know. En ze heeft een website; Learning to Love You More. Daarop staan inmiddels 65 opdrachten die iedereen kan maken; teken de poster die vroeger boven je bed hing, maak een foto onder je bed en schrijf je levensverhaal in meer dan een uur, maar minder dan een dag.
Die laatste uitdaging aangegaan, op uitnodiging van het MU in Eindhoven, dat nog tot eind september een expositie heeft over de (internationale) inzendingen. Voor wie wil is mijn bijdrage hier te lezen.

Zijn verstandelijk zwaar gehandicapte zoon Thomas zette hem aan het denken. De jongen die zo graag buiten was, moest naar een instelling waar hij alleen een balkon had. Ondernemer Hans van Putten besloot dat het anders moest en bedacht de Thomashuizen waar zes tot acht bewoners zoveel mogelijk leven als een normaal gezin. Dit jaar opent hij het 34^e Thomashuis. “Ik wil zo graag laten zien dat het wél kan.”   

Er wonen mensen hier
People live here now

Heeft dat wat te maken met die Nee-Nee sticker erboven?
Of woonden hier vroeger geen mensen?
Maar wie dan wel?
Waarom moet de voorbijganger dat weten en waarom is het zo belangrijk dat de bewoner niet gewoon een briefje op de voordeur plakt, maar naar de sleutelwinkel is gegaan en een bordje besteld: 'groen, met witte letters, in twee talen graag'.

Hier wonen mensen.
De voorbijganger loopt in verwarring snel verder. Misschien is het wel een dreigement.

Het is een stopwoordje geworden, een etiket dat in het dagelijks leven bijna overal op te plakken is, als een geel memovelletje.
Maar duizenden gele blaadjes op een muur plakken zodat het woord Leuk knalroze in je gezicht springt, vind ik dan wel weer leuk. Heel leuk.
Gezien op de Rietveld Academie, bij de eindexamententoonstelling. Ben vergeten te kijken wie het bedacht en gemaakt heeft... ;-(

Klaus Wowereit heet hij, en officieel moet je hem aanspreken als Der Regierende Bürgemeister von Berlin.

Maar in de volksmond heet hij WoWi. Hij heeft de harten van de Berlijners gestolen toen hij nog voor zijn benoeming vertelde dat hij 'schwul' is, homo dus 'und dass ist auch gut so.'
Dat is een gevleugelde uitdrukking geworden.

Ik sprak hem eind mei, in het Rote Rathaus, midden in Berlijn. En in het echt is hij net zo charmant als op de foto's!